Ζω με το φόβο πως ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα βρει τίποτα να γράψει για τούτη εδώ τη γενιά, για τούτη εδώ την εποχή, για αυτά τα χρόνια βίαιου αφανισμού, βίαιου σωφρονισμού, βίαιου φανατισμού. Όλα βίαια γίνονται, μα μου φαίνεται πως ακόμα και η βία αναγκάστηκε σε εθελούσια έξοδο και συνταξιοδοτήθηκε νωρίς· δεν είναι πια η μαμή της Ιστορίας, δεν ξεγεννάει πια κινήματα, δεν φέρνει στον κόσμο επαναστάσεις, δεν βγαίνει στα μικρόφωνα να δηλώσει με άγρια χαρά «πως απόψε φέραμε στον κόσμο έναν υγιέστατο Μάη του ’68, δύο χαμογελαστά δίδυμα προερχόμενα από διαφορετικά ωάρια που θα τα ονομάσουμε ΕΛΑΣ και ΕΑΜ για να μην τα μπερδεύουμε, ένα εξαμηνίτικο Πολυτεχνείο που θα χρειαστεί να θυσιάσουμε την Κύπρο για να το κρατήσουμε στη ζωή».