Όταν άρχισα να γράφω αυτό το κείμενο ήθελα να σας μιλήσω για τον Καλλικρατή, την «αρχή της εγγύτητας», την περιφερικότητα, την αποκέντρωση, τη δημόσια σφαίρα, την αμεσοδημοκρατία και την κοινωνία των πολιτών.
Ρητορίες και λοιπές τεχνοκρατικές βλακείες.
Κι όλα, βέβαια, εκ του ασφαλούς και με ύφος διδακτικό. Έτσι συνήθισα.
Πείτε μου, δεν ήμουν ηλίθιος;
Ίσως αυτό να μην άλλαζει βέβαια. Έμφυτο θα μου πείτε γαρ.
Όμως, παρόλα αυτά, θα σας πω τα ακόλουθα και μόνον.
Όταν έγραψα το κείμενο που ακολουθεί ήμουν εικοσιτεσσάρων ετών. Σήμερα, τριάντα. Στα χρόνια που μεσολάβησαν άλλαξαν πολλά. Η προσαρμογή έγινε βίαια. Βεβαιότητες ανατράπηκαν, αξιοπρέπειες συνεθλίβησαν, ψυχές πολτοποιήθηκαν. Τούτος είναι ο λόγος που αναδημοσιεύουμε το ίδιο κείμενο. Ανάλλαχτο. Σε μία περίοδο κατακλυσμιαίων ανακατατάξεων, η διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης, είναι το προαπαιτούμενο οχύρωμα για τη διάσωση της ατομικής μας ταυτότητας. Η διάσωση της ατομικής μας ταυτότητας, σημαίνει τη διάσωση της ατομικής και συλλογικής μας ελευθερίας. Σε μία εποχή όπου όλα αίρονται, η μνήμη αγγέλλεται την ελευθερία. Οι άνθρωποι μόνο ελεύθεροι από οποιουδήποτε είδους δουλεία μπορούν να υπάρξουν. Η ταυτότητα συνεπάγεται την ετερότητα και αντιστρόφως. Το μέρος συνεπάγεται το όλον και αντιστρόφως. Το εγώ συνεπάγεται το εμείς και αντιστρόφως. Μνήμη και λήθη. Ύπαρξη και ανυπαρξία. Ελευθερία και δουλεία.
Το έργο του κ.Δεμπόνου αποτελεί σπονδή στην ελευθερία και στην ελεύθερη σκέψη.
Σήμερα το έχουμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ άλλοτε.
Τιμής ένεκεν λοιπόν.
Η περίοδος που διανύουμε είναι ιστορική. Βρισκόμαστε, για όσους το έχουν αντιληφθεί, στο σημείο καμπής. Οι αόρατες ζυμώσεις, οι σιωπηλές διεργασίες και τα «βουβά κινήματα» που εξελίσσονται στα έγκατα της κοινωνίας μας συνεπάγονται κάτι μαγικό: την πολιτικοποίηση, της μέχρι πρότινος, ράθυμης, ιλαρής και απτέρου νέας γενιάς.
Στο πρώτο μέρος του κειμένου που ακολουθεί, θα επιχειρήσω μία σύντομη νεκροτομή σε ό,τι κατά τη γνώμη μου συνετέλεσε στη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση. Ακολούθως, στο δεύτερο μέρος, θα παρουσιάσω την άποψη μου σύμφωνα με την οποία μέσα στο αποσυντεθειμένο και δύσοσμο πτώμα της ελληνικής κοινωνίας, ήδη κυοφορείται το νέο εκείνο δυναμικό, που σύντομα θα εκρεύσει διάπυρο, εκτοπίζοντας οτιδήποτε παλιό και νοσηρό.